Een pyromaan bij de krant

,,Wie mag de kerstboomstapels aansteken? (gebeurt dat bijvoorbeeld ceremonieel door een B en W-lid?)'', vroeg ik 20 november de gemeentelijke afdeling communicatie.
Op 4 december kwam via de mail het antwoord: ,,Daar is op dit moment nog niets over bekend.''

Maar wij wisten toen al beter. De IJmuider Courant gaat het doen! Diverse mensen uit het stadhuis zullen dat nieuws vandaag met verbazing in de krant hebben gelezen.

Nadat de IJmuider Courant het belangrijkste en ongetwijfeld grootste vuur heeft ontstoken (dat van IJmuiden), mag wethouder Verkaik twee dagen later de kerstbomenstapel in Santpoort-Noord in vlam zetten. Gelukkig, hij is niet vergeten.

De ambtenaar van de gemeente die over de vreugdevuren gaat, vroeg specifiek of politiek verslaggever Bart Boele (foto midden) de boel in de hens wilde zetten. Omdat hij met zijn zaterdagse columns een 'politieke pyromaan' is, zei hij. Dat vindt Bart ook. Lees maar.

Weet de gemeente wel waar ze aan begint. Ze moeten uit Barts columns toch zijn zoon Julius kennen. Voor een nadere kennismaking hier een stukje uit een column uit 2007 (volledige versie lees je hier):

,,Was ik op mijn vrije middag toch zomaar op de bank in slaap gedommeld en in een nachtmerrie verzeild geraakt. Ik zat met mijn gedachten nog in de B&W-kamer toen ik me realiseerde dat de telefoon me had gewekt. Ik nam het gesprek aan. Het bleek de juf van de jongste te zijn. Dat is gek, dacht ik nog, die belt nooit. Vandaag wel.

Er was geprobeerd brand te stichten in toiletten van school. De leerkrachten waren, omdat iedereen ontkende, twee dagen bezig geweest om de dader te achterhalen. Dat onze jongste al die tijd een van de hoofdverdachten was, verbaasde me niet. Ook niet dat hij al die tijd glashard bleef ontkennen toen juf vroeg of hij het echt niet had gedaan.

Op zeker moment werd een verstopt doosje lucifers ergens in de getroffen toiletgroep gevonden. Toen was meteen duidelijk wie de dader was. Het was namelijk een doosje lucifers van IJmuider Courant. Juf vroeg die middag terloops aan de jongste waar zijn vader ook al weer werkt en hij zei ’Haarlems Dagblad’.

Eind van die middag vertrok de jongste van school met de mededeling aan juf dat er een brief op haar bureau lag. ’Ik heb het wel gedaan maar ik durf het niet te zeggen’, luidde de schuldbekentenis.

Dat was de middag dat juf belde. De middag toen ook bleek dat hij witte verf op de tuinmuur had gespoten, met stift op de gevel had geschreven en een onduidelijke substantie op een nieuw tuintafeltje had gesmeerd. Kan iemand mij wakker maken?''

Zo vader, zo zoon. Zo zoon, zo…