Afpoeieren

,,Mag ik u iets vragen'', vroeg ik gisteren op de Lange Nieuw aan een lopende mevrouw en de mevrouw in rolstoel naast haar.

,,We moeten weg!'', wordt me direct toegebeten. ,,En m'n moeder is doof, die hoort je niet.'' De vrouw in de rolstoel antwoordt meteen. ,,We moeten naar huis!'' Aan haar gehoor mankeert blijkbaar niet veel.

Straatinterviews. Al sinds mijn journalistieke opleiding (Academie voor Journalistiek, Tilburg) heb ik er een hekel aan. Ze leerden het je wel. Ik werd als eerstejaars de straat op gestuurd met opnameapparatuur. Ik moest tien mensen bij een supermarkt één vraag stellen: ,,Wat vindt u van het nieuws over de rentecoëfficiënt?'' Werd je meteen gedwongen te leren zoiets in een korte zin uit te leggen.

Ik voel toch schaamte als ik mensen plompverloren op straat moet ophouden. Zomaar moet aanspreken. Om eerlijk te zijn: ik vind het ook niet leuk om op straat aangesproken te worden. Wie is dat storend element? Weer zo'n enquêteur? Wat wil 'ie me aansmeren?

Ik was gisteren bezig met een verhaal over de reclameborden die het looppad blokkeren. Er zijn mensen die je vriendelijk te woord staan. En mensen die beleefd en vriendelijk nee zeggen. Prima, even goede vrienden. Maar je wordt ook regelmatig onbeschoft afgepoeierd.

PS: Opwinding bij vogelaars in IJmuiden!