Tafel 210: gegeten voor 780 euro

U heeft het vast wel gelezen: de toch wel discutabele declaraties van de gemeente Velsen.

Bij sommige nota’s bekruipt je het gevoel: waarom moeten wij dat betalen? Zoals het gebruik van de taxi. Terwijl er een collegeauto is. Met gereserveerde parkeerpek bij het stadhuis (zie foto).

Alle Velsense declaraties kun je hier zien. Diverse van de taxiritjes gingen naar bijvoorbeeld Santpoort.

Denk ik: wat is er mis met de bus? Die stopt voor het stadhuis. Maak je nog eens kennis met het openbaar vervoer waar je als wethouder of ambtenaar iets van moet vinden. Of ga met de fiets! De gemeente Velsen heeft toch een beleid om fietsgebruik te stimuleren?

Dan de etentjes. Je vraagt je af wat er mis is met de kantine van het stadhuis. Je kunt toch ook op je werkkamer overleggen? Ik begrijp best dat het college van burgemeester en wethouders en ambtenaren kosten mogen declareren. Vanwege hun baan bij de gemeente. Ik mag bij mijn werk ook dingen declareren.

Ik keek wel raar op van de nota ’coalitieoverleg’. Op 9 januari 2008 werd aan tafel 210 van Hotel Augusta voor 780 euro (!) gegeten.

Door vijf wethouders en de fractievoorzitter van Democraten 66 Velsen, VVD, PvdA en CDA. Gerookte zalm, stoofschotel, zeesalade, konijnenbout en eendenlever. Onder meer.

Een coalitieoverleg is een gesprekje tussen de partijen die een wethouder leveren, om de zaken af te stemmen en om onenigheid uit te praten. Een achterkamertje. Het heeft niets te maken met een lunch in dienst van de gemeente. Maar de belastingbetaler betaalt het wel.

De declaraties kwamen op tafel na een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur door RTL. Ze schreven meer gemeenten aan. De gemeente Haaksbergen vond het niet leuk.

Ik herinner me hoe in 2000 bonnetjes opeens actueel waren en een heet hangijzer in de politiek. De journalist Dick Berts beet zich er in vast en maakte veel los. Vonden politici niet leuk.

De gemeente Velsen zag de bui al hangen. Ze liet nadat de rechter Berts gelijk had gegeven in alle haast alle bonnen van college verzamelen en controleren. Dat was een enorm karwei. Overal in Nederland vroegen journalisten immers opeens naar de bonnetjes van bestuurders. En de IJmuider Courant zou wel niet achterblijven, dachten ze in het stadhuis.

Maar wij vonden geen enkele reden om hijgerig met de rest van de journalistieke collega’s mee te doen. Er was geen enkele aanwijzing voor fout gedrag. Dus: geen bonnetjesverzoek. Al het werk voor niets in het stadhuis.

Ik vraag me af: handelden we toen, in 2000, fout of goed?

PS: Ik ga er een paar weekjes tussenuit! Zon in een ander land. Tot snel!