Mariniers: ’Getver. Het spettert!’

Een gastblogje van IJmuider Courant-collega Hedzer Faber:

Heeft u hem ook zien liggen voor de kust? Het drijvende flatgebouw van de Koninklijke Marine. Een imposant gevaarte, dit amfibisch transportschip, vernoemd naar oud-staatsman Johan de Witt.

De achterkant van het schip kan worden opengeklapt. Zo wordt zeewater binnengelaten en kunnen kleinere (landings-) vaartuigen binnenvaren en aanmeren aan de interne dokken.
Zaterdag was ik erbij, bij een landing vanuit de Johan de Witt op Forteiland.

De Johan de Witt wordt normaal bevaren door een kleine 150 mensen tellende bemanning. Totaal kunnen er 555 op, als het schip wordt ingezet als commandocentrum.

De meeste ruimtes in het ’flatgebouw’ (omgerekend zou het schip een wolkenkrabber van 23 etages zijn) zijn nu leeg, maar kunnen bij een grootscheepse operatie worden bezet door stafmedewerkers.

Dat is mooi voor de internationale positie van Nederland. Alleen de U.S. Navy heeft namelijk een schip dat daarvoor geschikt is.

Meer getallen: 70 meter hoog, 176 meter lang en 15.500 ton(!) gewicht. Haalt toch 19 knopen, dankzij bijna 20.000 pk via twee podded propulsors, ofwel ’pods’. Deze moderne aandrijving, die tevens als roer werkt (zie het plaatje met een voorbeeld) zorgt dat het schip wendbaarder is dan met meer traditionele schroefaandrijving.

De commandant vertelde zaterdag dat dit schip, nu zo’n twee jaar in gebruik, is ontworpen aan de hand van ervaringen met het acht jaar oudere zusterschip Hr Ms Rotterdam.

In dit filmpje oefenen beide schepen in Roemenië. Aan het einde van het filmpje gaat het er toch nog even vrij ’Normandisch’ aan toe. Dit is nog een filmpje van de oefening van de Johan de Witt in Groningen.

De marine is nu met andere krijgsmachtonderdelen druk met Purple Nectar. De invasie op Forteiland maakte daar trouwens geen deel van uit.
Zaterdag was namelijk geen Purple Nectar-dag. De militairen konden dus even een invasie tussendoor doen, precies 65 jaar na Operation Overlord.

Ze oefenden daarmee voor een operatie in het najaar, in Afrika. Kijk ook het verslag van de landing door TV NH.

In dat verslag wordt trouwens gezegd dat de landingsvaartuigen niet op het strand landden omdat daar vogels broeden. Nou broeden er wel meeuwen op het eiland, maar die zitten volgens mij niet op het strand.

Wat ik zaterdag van de mariniers begreep waren er twee redenen: omdat het strand van Forteiland nogal ruw is, zouden de ’LCVP’s’ beschadigd kunnen raken.

Belangrijker was dat als de marine naar Siera Leone en Liberia gaat, ze daar met de bevolking moeten samenwerken om de havens daar op te knappen. Dan moet je niet schietend het strand oprennen, maar beheerst binnenvaren.

De journalisten werden zaterdag opgepikt vanuit de Haringhaven met zo’n landingsvaartuig.

Of we niet binnen wilden zitten, vroeg het hoofd logistiek van het transportschip, voor wie het ook een feestje was om een keer over de golven te klappen.

Natuurlijk niet, was het antwoord. Daar zie je niks. Voor in het vaartuig wel, het opspattend water op de koop toegenomen. Ik haalde in elk geval een nat en zout pak.

Aardig was het daarom dat toen we zijn dertigen in het landingsvaartuig als sardines in blik op weg naar Forteiland waren, de stoere mariniers vroegen of de deur dicht mocht: ’Getver. Het spettert!’

(Foto's: beheerder Forteiland Leen de Jager).